Մի լրագրող հարցրեց. «Ո՞ր հարթակներն են այսօր ծառայում որպես Ձեր խոսքն ու մտքերն արտահայտելու միջոց»: Կարծեմ՝ շրջանցեցի հարցն ու խուսանավեցի: Թե ինչու՝ չգիտեմ: Մի ասող լինի` ինչ հարթակ, ինչ խոսք, ով է հաշվի առնում, ականջ դնում կամ հետևություններ անում:

Կյանքի սահմանագծին մաքառող մարդուն նոր-նոր միայն 8 միլիոն են հատկացնում, այն էլ հետվիարհատական շրջանում Հայաստան տեղափոխելու համար: Իսկ օրեր հետո ՀԳՄ նորընտիր նախագահ Էդվարդ Միլիտոնյանին Սերժ Սարգսյանը պետական մրցանակ կհանձնի՝ 5 միլիոն մրցանակային գումարով: Կամ ասենք Հայրիկյանին կարող են անմիջապես 20 միլիոն հատկացնել, Նունե Եսայանին՝ 54 միլիոն, ռուսերենով հեռարձակվող հեռուստախաղին՝ 12 միլիոն եւ այսպես շարունակ: Անամոթությունը ուր կարող է հասնել:

Սևծովյան տնտեսական համագործակցության կազմակերպության հավաքին մասնակցելու նպատակով այսօր Երեւան ժամանած Թուրքիայի արտգործնախարար Ահմեդ Դավութօղլուն ստիպված եղավ «Արմենիա-Մարիոթ» մտնել ետնամուտքով: Պատճառը հյուրանոցի դիմաց բողոքի ակցիա իրականացնող երիտասարդների գործողություններն էին, ովքեր Դավութօղլուին որոշել էին «դիմավորել» թուրքական թղթե դրոշների վրա խաչ քաշելու, դրանք «կալոդով» գետնին թափելու, տրորելու, «Ընկեր ջան, գինի լի՛ց» երգելու եւ բողոքի ու ընդվզման այլ գործողությունների միջոցով:

Ներկայումս գոյություն չունեն հայ-թուրքական չմիջնորդավորված՝ ուղիղ երկկողմ հարաբերություններ: Հայաստանի հանդեպ ունեցած իր դիրքորոշումը Թուրքիան ճշտում է Ռուսաստանի հետ, ԱՄՆ-ի հետ, Մեծ Բրիտանիայի կամ Ֆրանսիայի հետ, բայց ոչ ուղղակիորեն Հայաստանի հետ: Դա միանգամայն հասկանալի մոտեցում է, քանի որ Հայաստանի ինքնուրույնությունն ու իրավասուբյեկտությունն արտաքին հարաբերությունների ոլորտում ձգտում է զրոյի:

Ինչ խոսք, Մարդու իրավունքների պաշտպանի կողմից դատական համակարգում տիրող իրավիճակի վերաբերյալ հրապարակված զեկույցը բավականին մտահոգությունների տեղիք է տալիս:

Մեր ազգը քաղցր երազներ, հեքիաթներ սիրող ազգ է: Դա շատ հեշտ ու անվտանգ է, քան, ասենք, դառն իրականությունն ու ճշմարտությունն իմանալը: Ո՞ւմ է պետք այդ գլխացավանքը: Եթե հասու ես ճշմարտությանը, տեսնում ես ռեալ իրականությունը, պետք մի բան անես, քեզ վտանգելով՝ փորձես փոխել այն: Չէ՜ մի:

Սիրելի բարեկամներ, Ամանորի առիթով մի առաջարկ ունեմ, եկեք քննարկենք: Գաղափարն առաջացել է Կիևի «մայդանի» տոնածառից: Առաջարկում եմ դիմենք քաղաքապետարան և խնդրենք տեղ հատկացնեն, այսպես կոչված, «քաղաքացիական տոնածառի» համար: Տեղի հարցը նույնպես քննարկելիք է:

25 տարին դարի մեկ քառորդն է՝ մի ամբողջ կյանք: 25 տարում պետություններ են կայանում ու զարգանում, քաղաքներ եւ գյուղեր են կառուցվում ու ծաղկում: 25 տարում նյութական կորուստներ են վերականգնվում, վերքեր են ամոքվում: 25 տարում կյանքը շարժվում է, հիմնավորապես փոխում իր հունն ու ընթացքը: Անցած 25 տարվա ընթացքում Հայաստանում փոխվեց 5 ղեկավար` Կենտկոմի 2 առաջին քարտուղար ու 3 նախագահ, 14 վարչապետ, եսիմ ինչքան նախարարներ, մարզպետներ, քաղաքապետներ: Իրար ետեւից եկան, գնացին, որոշները մինչ օրս էլ մնում են՝ որպես թանգարանային նմուշ: Իր տեղում մնում է նաեւ աղետի գոտին` այս հասկացության բառացի, նյութական, հոգեբանական ու փոխաբերական իմաստներով:

Հայաստանը Մաքսային միություն մտցնելու թիվ 1 փաստարկ բերվել եւ բերվում է ԼՂՀ-ի, Հայաստանի հանդեպ ադրբեջանա-թուրքական սպառնալիքը, այդ տանդեմի ռազմական պոտենցիալին միայնակ դիմադրելու անկարողությունը: եթե դա այդպես է, ապա հարց` այդ տեսակետի կողմնակիցներին. 1. 2008թ. օգոստոսին ու դրանից առաջ ռուսական «խաղաղապահ» ուժերը Հարավային Օսիայում էին. ինչո՞ւ թույլ տվեցին, որ վրացի զինվորը հասնի Ցխինվալի, ինչպես Կրեմլը որակեց՝ ցեղասպանություն իրականացնի, օս ժողովրդին տաք թոնրի մեջ իջացնի, հետո նոր միայն ինքը կիսախորովել թոնրից հանի:

Դժվար է հավատալ, թե մի քանի օրից կլրանա քառորդ դարն այն չարաղետ երկրաշարժի, որ պատուհասեց նաև իմ ծննդավայր Լենինական-Գյումրին: